Msza święta gregoriańska (potocznie gregorianka) to rodzaj Mszy świętej odprawianej codziennie przez 30 kolejnych dni (co daje w sumie 30 Mszy świętych) w intencji jednej osoby zmarłej za darowanie jej kar w czyśćcu.
Praktyka ta zainicjowana została w VI wieku przez papieża Grzegorza Wielkiego, który polecił odprawianie w takiej formie Mszy świętej za zmarłego mnicha benedyktyńskiego, przy którym znaleziono pieniądze, których ze względu na śluby ubóstwa nie powinien mieć. Zgodnie z przekazem, trzydziestego dnia ów zakonnik miał się objawić papieżowi i podziękować za okazane mu miłosierdzie, dzięki któremu opuścił czyściec. Praktyka ta rozwijała się dalej od VIII wieku, najpierw w klasztorach, później wśród innych wiernych.
Istnieją szczegółowe regulacje kościelne dotyczące Mszy świętych gregoriańskich. Określają one liczbę Mszy świętych na trzydzieści odprawianych w trybie ciągłym.
Ponadto określa się jednoznacznie, że Msze święte gregoriańskie mogą być odprawiane tylko za jednego zmarłego, nigdy zaś zbiorowo za kilku zmarłych. Wskazuje się także, że nie jest konieczne, aby takie Msze święte były odprawiane zawsze przez tego samego kapłana lub przy tym samym ołtarzu (kościele). Ważna jest ciągłość dni, natomiast same Msze święte mogą być sprawowane przez różnych księży i w różnych miejscach. Dwie Msze święte gregoriańskie tego samego cyklu nie mogą zostać odprawione jednego dnia, muszą to być dni po sobie następujące.
