Założyciel wspólnoty Braci Mniejszych, św. Franciszek, od początku swego nawrócenia przyjął Ewangelię jako podstawę swojego życia i działania. Zgodnie więc z wolą Ojca Patriarchy, kapucyni przyjęli Ewangelię jako najwyższe prawo i zaczęli stosować je we wszystkich okolicznościach życia.

Kontemplacja i ubóstwo

Jednym z przejawów ewangelicznego życia dla kapucynów jest trwanie przed Chrystusem na modlitwie. Konstytucje kapucyńskie podają, że modlitwa jako oddech miłości bierze swój początek z działania Ducha Świętego i jako taka prowadzi brata mniejszego do wewnętrznego zjednoczenia z Chrystusem.

Właściwym rodzajem modlitwy dla Braci Mniejszych Kapucynów jest modlitwa myślna. Stanowi ona drogę do prawdziwej adoracji i wewnętrznego zjednoczenia z Chrystusem, a zarazem jest duchową mistrzynią dla tych, którzy chcą się uważać za prawdziwych i duchowych braci mniejszych.

Rozważanie wyniszczenia Jezusa w tajemnicy Wcielenia i Krzyża dokonuje się również podczas eucharystycznej Ofiary. Codzienną praktyką braci jest sprawowanie mszy świętej wspólnoty, po to, aby móc ściślej łączyć się z Chrystusem i między sobą. Liturgię Godzin bracia starają się odprawiać godnie z zachowaniem odpowiednich chwil milczenia, ale zarazem w sposób żywy i aktywny, aby Słowo Boże coraz głębiej przenikało ich serca i skuteczniej przemieniało ich życie. W kształtowaniu prawdziwej pobożności braci skutecznym środkiem jest lektura Pisma Świętego. Elementem duchowości kapucyńskiej jest ponadto szczególne nabożeństwo do Bogarodzicy Dziewicy, Niepokalanie Poczętej. Obok Maryi, wielką cześć kapucyni oddają również św. Józefowi.

Innym, istotnym znamieniem ewangelicznego życia dla kapucynów jest ubóstwo. Podobnie jak modlitwa, prowadzi ono do kontemplacji wyniszczenia Jezusa w tajemnicy Wcielenia i Krzyża. Dobrowolne ubóstwo domaga się od braci umiarkowanego i prostego sposobu życia, a także wyrzeczenia się jakiejkolwiek formy panowania społecznego, politycznego, czy kościelnego. Kapucyni, żyjąc w ubóstwie wezwani są do solidaryzowania się z ubogimi tego świata oraz niesienia im pomocy, zarówno materialnej, jak i duchowej.

Ubogi brat - jak chciał Franciszek - to ten, który pragnie pokuty i nawrócenia. Modlitwa, skupienie, słuchanie Słowa Bożego, umartwienie ciała i sakrament pokuty, to właśnie droga do odnowienia więzi ze Zbawicielem. Tą drogą jest również praktyka postu. Konstytucje zalecają ją zachowywać dodatkowo przez czterdzieści dni począwszy od uroczystości Objawienia Pańskiego, w czasie zwanym Benedyktą, oraz w dzień poprzedzający uroczystość św. Franciszka i Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny.

Braterstwo i apostolstwo

Stosownie do woli świętego Ojca Patriarchy, w Zakonie Braci Mniejszych Kapucynów całe życie ewangeliczne skupia się wokół budowania braterskiej wspólnoty. Przejawia się to zarówno w życiu modlitwy jak i w wymiarze działalności apostolskiej. Braterska wspólnota Braci Kapucynów, posłuszna Duchowi Świętemu i Jego działaniu, powołana jest do tego, aby ze wszystkich sił pomagać Kościołowi w pełnieniu posłannictwa głoszenia Dobrej Nowiny. Właściwym charyzmatem Braci Mniejszych Kapucynów jest prowadzenie w świecie życia ewangelicznego w prostocie i radości. Bracia, świadomi swojego stanu braci mniejszych, gotowi są na podejmowanie wielkodusznie tych prac, które uważane są w Kościele za bardzo trudne.

Przez swoje świadectwo życia i prostotę serca, pragną żyć blisko ludu i zarówno w warunkach życia, jak i sposobie mówienia, okazywać się naprawdę mniejszymi. Głoszą więc Słowo Boże w sposób zrozumiały, wiernie trzymając się nauki Pisma Świętego. Zwiastują odpuszczenie grzechów w sakramencie pojednania, mając świadomość, że przez tę posługę niosą pomoc ludziom często duchowo bardzo biednym.

Szczególnym rodzajem apostolstwa franciszkańsko-kapucyńskiego są misje ludowe, rekolekcje, spowiedź wiernych, opieka duchowa nad siostrami zakonnymi, opieka nad Franciszkańskim Zakonem Świeckich, duszpasterstwo chorych, praca na polu wychowawczym oraz praca wydawnicza.

Ze szczególną troskliwością kapucyni podejmują nowe formy apostolstwa. Są to działania na rzecz ludzi, którzy z powodu specyficznych warunków życia pozbawieni zostali zwyczajnej opieki duszpasterskiej. Do nich zalicza się: zagrożoną młodzież pod względem religijno-chrześcijańskim, emigrantów, robotników, ludzi znajdujących się w trudnych warunkach materialnych, prześladowanych, udręczonych, ludzi chorych i słabych. W działalności apostolskiej kapucyni wykorzystują również środki społecznego przekazu, upatrując w nich odpowiednie narzędzia głoszenia Ewangelii współczesnemu światu.

Do obowiązków apostolskich bracia zaliczają także swój udział w dziele misyjnym Kościoła. Zgodnie z poleceniem św. Franciszka, który za przykładem Chrystusa wysłał swoich braci na cały świat, głoszą Radosną Nowinę w wielu krajach współczesnego świata. Całe życie i działalność apostolska Braci Mniejszych Kapucynów jest w istocie rzeczy świadectwem ich konsekracji zakonnej. Przez ślubowanie rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, bracia jednoczą się dzięki łasce z Chrystusem i prowadzą życie oddane w całości Bogu.

Życie według świętej Ewangelii dla kapucynów polega na budowaniu braterstwa we wspólnocie i podejmowaniu dzieł apostolskich. Bracia przyjmują każdą pracę i działalność, która odpowiada ich sposobowi życia i jest potrzebna Kościołowi. Pobudzeni przez Ducha Świętego pracują jako spowiednicy, kaznodzieje, misjonarze ludowi, rekolekcjoniści, katecheci i kapelani. Siłę i moc do działalności apostolskiej znajdują w modlitwie i kontemplacji Jezusa Chrystusa.