Zakonnik z brodą (przeważnie), w brązowym habicie ze szpiczastym kapturem, przepasany białym sznurem, chodzący w sandałach – kim jest, do jakiego należy zakonu?

Brat Mniejszy Kapucyn to człowiek pragnący kroczyć za Jezusem ubogim i pokornym w duchu św. Franciszka z Asyżu – założyciela naszego zakonu. Cechą charakterystyczna naszej wspólnoty jest życie braterskie. Dlatego razem się modlimy, pracujemy, spożywamy posiłki i razem wypoczywamy. Jako osoby konsekrowane (zakonnicy) ślubujemy życie trzema radami ewangelicznymi: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Nie jesteśmy wyjątkowi, ale starając sie żyć razem w ubóstwie i prostocie, chcemy dzielić się z innymi dobrą nowiną, że Bóg jest miłością i kocha każdego z nas.

Pragniemy, za wzorem Biedaczyny z Asyżu, aby Ewangelia i krzyż Chrystusa były dla nas punktem odniesienia w życiu codziennym. Codziennie modlimy się razem do Boga, przepraszając Go, dziękując Mu i prosząc o potrzebne łaski – stąd modlitwa, lektura Biblii i sakramenty zajmują ważne miejsce w naszym życiu.

Bóg nie powierzył nam jakiegoś specjalistycznego zadania – pragniemy po prostu służyć Kościołowi tam, gdzie jesteśmy. Podejmujemy zatem rozliczne i różnorodne prace w kraju i na misjach, starając sie czynić je w prostocie i uniżeniu. Radość wypływająca z relacji z Jezusem skłania nas do podejmowania dzieł nowej ewangelizacji i prowadzenia licznych grup i wspólnot. Od zawsze nasi współbracia byli bliscy ludziom. Staramy się żyć w świecie, przemieniając go wypływającymi z Ewangelii wartościami, które wybieramy na co dzień – tak po prostu, ponieważ Bóg jest dobry i kocha każdego z nas.

Zakon Kapucynów jest częścią rodziny zakonów franciszkańskich. Powstał na mocy wydanego przez papieża Klemensa VII w 1528 r. breve „Exponi nobis”, w którym pozwolił on kilku braciom z zakonu franciszkanów obserwantów na odłączenie się od dotychczasowej rodziny zakonnej i prowadzenie życia eremickiego oraz noszenie brody i habitu ze szpiczastym kapturem.

Do Polski kapucyni zostali sprowadzeni w 1681 r. przez króla Jana III Sobieskiego. Dziesięć lat później otworzyli nowicjat, przyjmując miejscowych kandydatów. Pierwszy klasztor powstał w Warszawie, drugi w Krakowie, kolejne we Lwowie i Lublinie. W 1754 r. papież Benedykt XIV wydał breve „Quaecumque ad majorem”, którym erygował Prowincję Polską Kapucynów pod wezwaniem św. Wojciecha i św. Stanisława.

Historia rodzin franciszkańskich

"Sam Najwyższy objawił mi, że powinienem żyć według Ewangelii świętej. I ja kazałem to spisać w niewielu prostych słowach, i Ojciec św. potwierdził mi". Tymi słowami św. Franciszek wspomina rok 1209, który wyznacza początek istnienia Zakonu Braci Mniejszych. Wstępnej jego aprobacji dokonał papież Innocenty III, a jego następca, Honoriusz III, zatwierdził ostatecznie Regułę Zakonu w 1223 roku. Do dzisiaj stanowi ona podstawę życia dla wielu tysięcy duchowych synów św. Franciszka. W oparciu o ten dokument tworzą oni jedną rodzinę franciszkańską, choć żyją w odrębnych zakonach i zgromadzeniach.

Ta charakterystyczna dla rodziny franciszkańskiej różnorodność wypływa – z jednej strony – z niezwykłości bogactwa duchowego pozostawionego przez św. Franciszka w Regule, a z drugiej – z ciągłego dążenia braci do wiernego zachowywania wskazań swego założyciela. W wyniku tego nieustannego napięcia powstawały w ciągu wieków różne formy aktualizacji franciszkańskiego charyzmatu, prowadząc ostatecznie do powstania trzech wielkich gałęzi zakonu: Braci Mniejszych Konwentualnych, Braci Mniejszych i Braci Mniejszych Kapucynów. Rok 1517 stanowi moment wyodrębnienia się dwóch pierwszych gałęzi, zaś za datę powstania trzeciej uważa się rok 1528. Dzieje Zakonu Braci Mniejszych jako jednej rodziny, w łonie której rodzą się nowe zgromadzenia, naznaczone są historią życia wielu świętych braci, którzy starali się naśladować św. Franciszka. Ich obecność w różnych zakonach stanowi prawdziwe bogactwo całej rodziny franciszkańskiej.

Zobacz więcej:

Kapucyni na świecie: www.ofmcap.org

Kapucyni w Polsce: www.kapucyni.pl